Sint Martinuskerk

De Sint Martinuskerk in Princenhage werd al in 1261 als kapel vermeld. In 1316 werd deze kerk een parochiekerk. Dit is echter niet het huidige gebouw maar een voorganger. Vanaf 1400 werd deze gemoderniseerd en men begon met het belangrijkste deel: het koor, daar vind immers de eredienst plaats. In 1499, bijna honderd jaar later was het dwarspand of transept voltooid. Het schip werd tussen 1520 en 1564 gebouwd.
Na een brand in 1873 werd de gotische kerk hersteld door architect J.J. van Langelaar naar ontwerpen van P.J.H. Cuypers. De laatste is de architect van het Rijksmuseum en het Centraal Station in Amsterdam maar ook bekend om de restauratie van veel middeleeuwse kerken in Nederland. Grote delen van het interieur en het exterieur van de Sint Martinuskerk werden aangepast in neogotische stijl, waarbij de toren een heel ander aanzien kreeg. Het interieur werd rijk gedecoreerd en voorzien van fraaie neogotische interieurstukken waaronder een preekstoel en koorbanken.

Als gevolg van het Tweede Vaticaanse Concilie werd, tijdens wat ook wel de Tweede Beeldenstorm wordt genoemd, werd de inrichting versoberd en het interieur witgekalkt. De neogotische gebrandschilderde ramen in het koor en de koorbanken zijn gebleven.