Midden Steentijd

In de Midden-steentijd leefden de mensen nog niet op vaste locaties, ze trokken rond op zoek naar geschikte tijdelijke woonplekken waar gejaagd, gevist en verzameld kon worden. Werktuigen in deze periode werden veelal van vuursteen gemaakt. Het vuursteen is aangevoerd vanuit de Ardennen, Duitsland of het nog niet ondergelopen Noordzeebekken. De herkomst van het vuursteen leert ons over de afgelegde afstanden en de contacten die er waren. Langs Markdal en Bijloop zijn in Breda vindplaatsen uit de midden-steentijd bekend. Langs de Princenhagelaan ligt één mesolithische vindplaats. Door middel van een pollenonderzoek van de veenlagen kon een beeld worden verkregen van het landschap. In het mesolithicum voerde de Bijloop veel water af. Het omliggende landschap was bedekt met een dicht loofbos. In het beekdal was een elzenbos. Op de hogere delen van het landschap was dennenbos aanwezig. Er zijn fragmenten van verschillende werktuigen gevonden zoals spitsen, geretoucheerde klingen, schrabbers, een steker en een als boor gebruikte stekerafslag. Op deze locatie werden daarmee verschillende activiteiten uitgevoerd. Er was hier dus geen sprake van een kortstondig gebruikt kamp. Mensen hebben hier ofwel een langere, aaneengesloten tijd vertoefd (variërend van enkele dagen tot enkele maanden), ofwel ze zijn hier gedurende een lange periode meerdere keren teruggekomen om verschillende activiteiten uit te voeren. Tot die activiteiten behoorden de jacht, het schoonmaken en bewerken van huiden en leer en gaten boren in een onbekend materiaal. Onder het gedeeltelijk intacte loopniveau is een waterkuil aangetroffen.